۹/۱۹/۱۳۹۴

گفتگوي شبانه ( در شب ـ اندوه از دادن منصور قدرخواه)

گفتگوي شبانه
در شب ـ اندوه از دادن منصور قدرخواه

گلوله‌ای که انجمادش روحم را می‌درد
در عمق سینه‌ام است، مثل جهنم که استخوانها را می‌سوزاند
می‌خواهم برگردم و به مبارزین بپیوندم
مشتم را گره کنم و به دهان سرنوشت بکوبم
می‌خواهم در خونم غرق شوم تا آرامش،
درد بشر را تحمل کنم
تا زندگی برخیزد
که این مرگ پیروزی‌است

بدرشاکر السیاب ـ شاعر عراقی

۹/۱۸/۱۳۹۴

ما سرفراز از «بي مقدار»ي خود»!...

توضيح اضافي:
گفتند كه تشنه به خوني بي آبرو شعرم را «بي مقدار» و خودم را «مداح دربار رجوي»  خوانده است. پيش از اين نيز وقتي شعري دربارة اعتصاب كنندگان زندانها در ايران نوشته بودم شعرم را در وصف زندانيان خطرناك با جرائمي غير قابل اغماض خوانده بود. اين حرفها صف بندي ها را بهتر و بيشتر مشخص مي كند. من البته همة اين اتهامات را، ايضا بقيه را كه در ساير سايتهاي وزارتي هست و پرونده شان را هم دارم، جزو افتخارات خود مي دانم. من البته خوشحالم كه «شاعري بي مقدار»هستم و نه «آدم فروشي با مقدار» من به اين «بي مقدار»ي خود مفتخرم. كما اين كه به شعر گفتن دربارة برادر مسعود يا مريم رجوي افتخار مي كنم. و البته شاعر همان زندانيان با جرمهاي آن چناني هستم. چه افتخاري بالاتر از اين؟ آنها كه در دار دنيا چيزي و كسي را ندارند. اي كاش من اقلا بتوانم شاعر آنها باشم! البته نوچه هاي سربازجو محمد توانا و هم جبهه گان با قاضي صلواتي چنين گناهي را بر من نمي بخشايند و چه بهتر!

۹/۱۳/۱۳۹۴

قلبي كه در اعماق خاكستر مي‌تپيد(دربارة جعفر پوينده )

قلبي كه در اعماق خاكستر ميتپيد
(دربارة جعفر پوينده )

از كتاب منتشر شدة «گاهي، نگاهي» به مناسبت سالگرد شهادتش

برسنگ مزارش نوشته شده: «نويسنده بايد بار دو مسئوليت بزرگ را كه مايه عظمت كار اوست بردوش گيرد. خدمتگزاري حقيقت و خدمتگزاري آزادي و نويسنده بايد شرف هنر را پاس بدارد»
«مسئوليت دربرابر حقيقت و آزادي و پاس داشتن شرف هنر». با خودم تكرار ميكنم. چند بار «ميم» هومي را كه ميگويم ميكشم. هوم م م م م م م. تكرار ميكنم. آيا حرفي تكراري نيست؟ زمانهاش نگذشته است؟
زمين و زمان ميخواهد به تو اينطور بقبولاند كه گذشته. زمان اين حرفها نيست. در سرزمين آخوندزده هم كه جايي باقي نميماند. چه جوري بگويي؟ و براي كه؟

۹/۰۳/۱۳۹۴

از تبار ترانه‌هاي گداختة «سرب»... براي فرمانده قهرمان مجاهد خلق حسين ابريشمچي

از تبار ترانه‌هاي گداختة «سرب»...
براي فرمانده قهرمان مجاهد خلق
 حسين ابريشمچي
چشمان زلال تر از آسمانهايش را
از عقابها ربوده بود
هنگام كه در بامدادان هر تهاجم
بر جاده هاي ناپيموده نظر مي كرد.

چريكي هوشيار
كه راههاي شليك و كوچه هاي گريز را مي شناخت.
و به وقت سگ و دد،
يا پاسدار و جاسوس و پليس،
گاه معناي جسارت پلنگان بود
و گاه ماهي خوش خرام دريا.

نه سواري تيز تاز آمده در افسانه ها،
برسمندي از خورشيد دور،
كه دونده اي پر نفس
يك از انبوه هزار،
در خيابانهاي نزديك،
يا جمعيت هاي عاصي.

ژنده اي از تبار شليك هاي بي درنگ
با ترانه اي گداخته از «سرب» برلب
كه در چته هاي پنهان كوه‌ها و ستيغ ها
چريك راه هاي ناشناخته بود.

فرماندهي از تاريخ  گردنه هاي فتح
كه با فكر  قله هاي فردا به خواب مي رفت
و روز را
با ياد ياراني در ابرهاي خونين،
در سپيده اي متفاوت،
آروز مي كرد.

آهوان او را مي شناختند
و در زير بارش رگبارهايش
جوانه هاي ناشكفته خانه داشتند.
 برادر همصدايم بود
با دلي مهربانتر از درياها
در هنگامه هاي آواز و لبخند و ظفر.
9آبان94


۸/۲۸/۱۳۹۴

بهزاد ، برادرم برفراز مسند خورشيد(يادي از مجاهد شهيد بهزاد ميرشاهي)

بهزاد ، برادرم برفراز مسند خورشيد
(يادي از مجاهد شهيد بهزاد ميرشاهي)

بدون اين كه قراردادي را امضا كرده باشيم برادري همديگر را مشتركا پذيرفته بوديم. آن هم از همان لحظه كه در چهارزبر او را سوار ماشيني كردم و با خود به حسن آباد بازگشتيم.
جوان بود و در تيپ ما (تيپ خواهر فائزه) در قسمت امداد كار مي‌كرد. تازه از ايران آمده بود. بعد از بيست و هفت سال هنوز صحنة اولين ديدارم با او را فراموش نكرده‌ام. وقتي به چهارزبر رفتيم از دو يال به ما شليك شد. آن هم چه شليكي! در همان لحظات اول ماشين هايي كه در ابتداي ستون بودند خوردند و آتش گرفتند و راه بند آمد. بناچار پياده شديم. در ميان دودي كه همة تنگه را پوشانده بود، بدون اين كه جايي را به درستي تشخيص دهيم، شروع به شليك كرديم. عده‌اي به سمت بالاي يالها رفتند و من و صمد(محسن اسكندري معاون تيپ خواهر فائزه) در كنار هم شروع به شليك به بالاي يالها كرديم. صمد عقب كشيد و من هم با او عقب آمدم. صمد تيري خورد و من ديگر او را نديدم. در ادامه به ورودي تنگه رسيده بودم و بعد از ماجراهايي توانستم تا ماشيني گير بياورم كه به حسن آباد بازگرديم. درست در همين نقطه بود كه بهزاد را ديدم. ماشين شان خورده بود ولي خودش سالم بود. . سوارش كرديم و از همان لحظه يكديگر را يافتيم. او پذيرفت كه برادر جوان من باشد و من پذيرفتم ، در سن و سال، برادر بزرگترش باشم. طي سالهاي بعد هميشه اين پيوند تقويت شد. خوشحال بودم كه برادري خود را در صحنة نبرد، آن هم نبرد به شكوه فروغ جاويدان، يافته‌ايم.

۸/۰۶/۱۳۹۴

معرفي كتاب (پرواز ماهي كوچك به زبان انگليسي)

معرفي كتاب:
پرواز ماهي كوچك(مجموعه 8قصه به زبان انگليسي)

«پرواز ماهي كوچك» ترجمة هشت قصة كوتاه من است كه به زبان انگليسي ترجمه شده و اخيرا روي سايت آمازون عرضه شده است.
در سالهاي گذشته مجموعه اي به زبان فارسي به همين نام منتشر كرده بودم. اما اين كتاب گزيده اي از قصه‌هاي چند مجموعه است.
يكي از دوستان و حاميان مقاومت به نام آقاي لئون منزه مقدمه اي بر اين كتاب نوشته و توضيحاتي در باره چند قصه كوتاه آمده در كتاب داده است. در سال 2006 بود كه آقاي منزه با من مصاحبه اي داشت و با استناد به حرفهاي من مقاله مفصلي در نشريه خودش به نام «in tuch» در انگلستان منتشر كرد. اين بار آقاي منزه زحمت كشيده با استفاده از همان مقاله و مقداري برداشتهاي جديد مقدمه كتاب را نوشته است. عكس روي جلد كتاب هم يكي از تابلوهاي ماتيس، نقاش معروف، است كه به امانت گرفته ام.
اما من در اينجا تنها قصدم معرفي انتشار يك كتابم نيست. بيشتر و مهمتر براي من كمك خواستن از تك به تك شما است. براي من انتشار اين كتاب پايان يك كتاب نيست بلكه آغاز يك نبرد است. من تصميم گرفتم كه كليه درآمد اين كتاب را به بيماران و مجروحان آمده از ليبرتي بدهم. همان قهرماناني كه بيشترين فشارهاي ضدبشري را از سوي رژيم آخوندي و عوامل ريز و درشت شان در عراق تحمل كردند و اكنون در ستيغ غرور يك خلق قرار گرفته اند. همانها كه زخمهاي جانكاهشان هرگز و هرگز مانع نشد تا دست از مبارزه پرشورشان براي آزادي بردارند. و همان كسان كه با دست و پا و بدني مجروح و بيمار همچنان مي رزمند تا آزادي را براي همگان به سرزمين مان ببرند.  بنابراين، و دقيقا به همين دليل، دست ياري به سوي شما، و تك به تك شما، دراز مي كنم. از شما تقاضا مي كنم اين كتاب را بخريد و به دوستان(ايراني و خارجي) خود هديه دهيد يا سفارش كنيد كه بخرند. از شما، با غرور همان قهرمانان، و با دردمندي نويسنده اي كه افتخار دارد هميشه برادر كوچك آنان بوده است، تقاضا دارم كه با هر امكاني كه در اختيار داريد از قبيل سايت و فيس بوك و توئيتر و هرآن چيز ديگر اين ردها را منتشر كنيد و مرا در كاري كه به عهده گرفته ام پشتيباني كنيد.
كتاب را بر روي اينترنت در آدرسهاي زير مي توانيد ببينيد:
سایت آمازون
http://www.amazon.com/Flight-Little-Fish-Kazem-Mostafavi/dp/1515226298/

نسخة الکترونیکی
http://www.amazon.com/Flight-Little-Fish-Kazem-Mostafavi-ebook/dp/B0175M0VCC/

کریت اسپیس:
https://www.createspace.com/5634031

همچنين با جستجو در سایت آمازون با نام نويسنده (kazem mostafavi ( و يا نام كتاب ((Flight of the Little Fish مي توانيد به كتاب دسترسي پيدا كنيد





۷/۲۴/۱۳۹۴

دريا جان گرفت

دريا جان گرفت

كودك جان به دريا داد
دريا جان گرفت
خيمة تاريك و ساكت جهان
گر گرفته بيدار شد.

اين جان تو است
دميده در درياها و خيابانها و شهرها
كه آسودگي جهاني بي خيال را بر آشفت.
اين جان جان جهان است در مشتهاي كوچك تو.

زني كه با شيشه اي آب به استقبال آواره اي شتافت
با كودك خود گفت: جان دريا را ببين!
پاك تر از آب،
و زيباتر از آسمان.

رنگ از شب گريخت.
و جهان گشاده شد،
پر از نفس و هوا،
با اشكهاي كودكي كه به دريا پيوست.


23شهريور94

۷/۰۸/۱۳۹۴

مرا به برادري بپذيريد!

برخی حرفها با کودک سه ساله


چه نیرویی در جان یک کودک سه ساله بود که وقتی به دریا سپرده شد جهانی را بر آشفت. 
با تصویر این کودک سوری، افتاده بر ماسه‌های ساحل، حرفها داشتم. به او گفتم دریا حقیرتر از آن است که جان تو را بگیرد.

این تو هستی که با بخشیدن جانت به دریا، دریا را بیدارکردی. 
با اشکهایت دریا را پرموج و پر‌هیاهو کردی.
با همین دستان کوچکت پرچم فتح ارتش آوارگان را به اهتزاز در آوردی.
البته قدرتمداران تو را یک قربانی کوچک لو رفته می‌پندارند. در بوقهای خود می‌دمند تا هزاران جنایت فجیع تر از قتل تو را پنهان کنند. و برای پنهان کردن قدرت و توانایی تو، و همه ارتش آوارگان چه یاوه‌ها که نمی‌بافند و به خورد جماعت خواب زدگان نمی‌دهند!
اما به چشم دیدیم که تو از همه دریاها قوی‌تری و سکوتت از همه صداهای گوشخراش تبلیغاتی بالاتر است. و وای از آن روزی که یکایک ارتش تو به حرکت در آیند و خشمهای فروخفته به فریاد تبدیل شود.
هنگام که نیل چشم دریا
از خشم به روی می‌زند مشت
آن هنگام دیگر ما یک کودک سه ساله را پیش رو نخواهیم داشت... به همین دلیل از همین امروز باید تمام ژنرالهای ارتش بشار، و «حشد الشعبی» های مالکی، و پاسداران نوع لبنانی آن، و همه ابوداعشیهای کراوات‌زده و عمامه‌دار بی‌عمامه روزی هزار بار در کابوس برباد رفتن هیبت کاذبشان برخود بلرزند...

و راستی چرا در این‌جا یاد کارتن خوابهای ایران افتادم؟ صحبت کردن از آنها شیرین‌تر از هر غزلی است. گفتم امان از آن روز! امان از شکوه جنبش کارتن خوابهای دروازه غار، زنان و دختران گلفروش خیابانی، پسران و جوانان بی‌مدرسه و بیکار، حتی جنینهای به دنیا نیامده و به فروش رفته! همه سازشها و خیانتها بیرنگ و بی‌اثر خواهند بود. دیوار سیمانی سکوت جهانی شکسته خواهد شد و قدر قدرتی کاذب خلیفه پوشالی ارتجاع کفی خواهد بود بر باد. بالا بردن نرخ قساوت و بیرحمی قاسم سلیمانیها و سایر گاو و گوساله‌های مدال بر سینه‌ای هم‌چون او بهترین گواه فروریختن این ابهت کاذب است. جماعت گول و گنگ پاسدار و بسیجی از فردای سیاه خودشان می‌لرزند و می‌ترسند.
ولی ما، روز به روز بیشتر، یقین می‌کنیم که تک به تک کارتن خوابها (به‌عنوان بخشی از ارتش بزرگ آزادی) ظرفیت به آتش کشیدن تمامی خرگاههای خامنه‌ای و آخوندهای نوع او را دارند. این قدرت، قدرت نهفته در انسان سرکوب شده است. نام خود را در ارتش آنان بنویسیم که روز به خروش درآمدنش نه دیر است و نه دور. اراده خدای «حنیف»، و نه خدای خمینی که بتی بیش نیست، بر این است که زمین میراث کسانی باشد که دشمنان انسان یک وجب خاک را برایشان تحمل نمی‌کنند.

مرا به برادری بپذیرید!
  برای كارتن خوابهای میهنم
مرا به برادری بپذیرید!
من از اهالی دردم
و از رنجهای شما آمده‌ام
و می‌دانم که گاه
تنهایی شما به‌اندازه خود خدا بزرگ است.
و هیچ‌کس نیست تا که ببوسد صورتتان را
وقتی که در زیر پلی متروک،
یا زباله دانی خیابانی شلوغ،
از سرما لرزیده‌اید.
مرا در سرمای خود شریک بدانید
مرا از خود بدانید
و اجازه دهید تا در کنار کارتونی که دخترتان نشسته
بنشینم و برایش نقاشی کنم.
و اگر پسرتان به مدرسه نمی‌رود
شبها به او درس بدهم.
و اجازه دهید نانم را با شما تقسیم کنم.
مرا از خود بدانید
و اجازه دهید برای شما بجنگم!
و اجازه دهید شلیک کنم
به شقیقه آن کس که جهان را بی‌شما
یا با شما و این چنین می‌خواهد.
من سرباز ارتش شمایم
و بیزار از ولی مفعول و فقیه مأبون،
اعلام می‌کنم
برادر شمایم
اگر چه بدار روم با شما
و یا بخوابم گرسنه
در بستری پر از دشنه خائنان
اما هر بامداد با صدای بلند اعلام می‌کنم
من سرباز ارتش شمایم
برادر همه بی‌برادران
نام نوشته در ارتش شما
و ارتش آنان که برای شما شلیک کرده‌اند
و روزانه پنج بار
با پنج تکبیر نمازم
تکرار می‌کنم این نام نویسی پرافتخار را.
و سعی خواهم کرد مثل میوه‌ای که از آن درخت است،
و پرنده‌ای که از آن آسمان،
برادر شما بمانم،
مرا به برادری بپذیرید!

اول شهریور 94

۶/۲۹/۱۳۹۴

يكي منو صدا كرد



يكي منو صدا كرد


ترانه‌اي براي 30هزار قتل‌عامي سال67


تو باغ بودم
يا صحرا؟


يا قصه‌هاي
دريا؟


تو چمنا، يا
رؤيا؟


به‌فكر شاه‌پرك‌ها


يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟




من تو ستاره
بودم


صدا منو صدا
كرد




يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟




صدا منو سفر
داد


از تاريكي گذر
داد


گذر سوي
سحرداد


از زندوني خبر
داد




يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟




يه هو جلوي
چشمام


يه پرده از
خون افتاد




يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟




دار مي‌زدن تو
روزآ


يكي، دو تا،
دو صد تا


چندتا بودن
سرِ دار؟


خداي من، هزار
تا!




يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟




تو تاريكي، تو
بادآ


قلب همه رو
دارآ




يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟




وقتي كه خون
مي‌باريد


تو زندونا،
سرِ دار


خورشيد كجا
بود؟ كجا؟


بالاي دار، تو
قلبا


يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟




يكي منو خبر
داد


از روزِ روز
خبر داد




يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟




تنها ستاره
بودن


فايده نداشت
تو شب‌ها


بايد تفنگو
برداشت


بايد تفنگو
برداشت.


يكي منو صدا كرد


كي بود منو صدا كرد؟



نيم نوشته نيمه شب



نيم نوشتة نيمه شب




زيبايي!

وقتي تو را نمي بينند،

و تو

دوستشان مي داري.



و زيباتريني!

هنگام كه نيم نوشته هاي نيمه شبان ات را

با نامشان آغاز مي كني

و نمي دانند...



آه كه من

زيبايي را يافته ام

و آن كس را كه انكار من بوده است

دشمن نديده ام.



6آبان91

نصيب من از درخت

نصيب من از درخت


بوران با بادهاي كولي اش

در ضيافت بركه خوش مي خراميد

و من التهاب گامهاي سرد غروب را

در پرواز دور لك لكها تجربه مي كردم.



در بركة پر از خاطرات سرما

لك لكها پر مي ريزند

و درختان فراموش شده

در وزوز بادهاي هرز به خواب مي روند.



آن لك لك بازمانده از پرواز

از جانب ناپيداي كدام آسمان آمده بود؟

كه غريبانه تر از غروب

به ژرفاي تاريك دريا پر كشيد.



حافظه هاي غايب غفلت،

تخيل وحشي قفس،

و ضماير مكتوم گناه،

در امتداد سرزمينهاي گمشدة بي درخت.



نصيب من از درخت چه بود؟

در فصلي كه تمام فصول

در برگهاي بوران زده خلاصه مي شد.

نصيب من از درخت چه بود؟



يادهاي جواني دور با تتمة آرزويي پيرانه:

من در تابستان انتظار، حس داغ باغ بودم

ترسان از غارت گلسرخ

در تنورة پياپي باد.



من در زل آزاردهندة آفتاب

با شعله اي از آرزو

سايه كوچكي مي خواستم براي شقايق

و چشمه اي خنك براي چكاوك تشنه.



درنگ هاي بي صداي شبانه در سرزمين سوخته

و كشف دوبارة رؤياهاي نابهنگام

در انتهاي غزلي ناتمام

با حس غريب تولد يك درخت.



طنين بال بال لك لكها

تپش آواز پرنده در قفسي از يخ

و پرسش برفي كه از شاخه عريان تكانده شد:

نصيب درخت از من چه بود؟...

۶/۲۵/۱۳۹۴

خون خاموشی که هدر نیست (به یاد عبدالعلی قنبری)

خون خاموشی که هدر نیست (به یاد عبدالعلی قنبری)
بسیار اندک هستند، حتی نزدیکترین دوستان و یارانش، که نام واقعی او بدانند. نام اصلی همشهری نازنین و نجیب من عبدالعلی قنبری بود که ما او را ناظمی صدا می‌کردیم. این «بی نام و نشان» ی تصادفی نیست. او در زندگی نزدیک به 67سال زندگی‌اش همیشه و همواره بی‌نام زیست، بی‌نشان مبارزه کرد و عاقبت هم بعد از تحمل یک دوره چند ساله بیماری جانکاه در اوج شرف و پاکبازی جان سپرد. 

منگریدش که چنین آرام آرمیده است 
او از تیره آن آهوان است 
که در هر زخمش 
خورشیدی از امید می‌سوزد. 

علی، نام «ناظمی» را از شهید قهرمان همشهریش روح الله ناظمی وام گرفته بود. همان شهید والامقامی که وقتی در برابر حاکم ضدشرع قرار گرفت در بیان علت مبارزه‌اش گفت: «برای این‌که دیگر کسی به جرم کتاب خواندن شلاق نخورد، برای این‌که بچه‌های مردم از سرما و گرسنگی نمیرند، برای این‌که شما اراذل و اوباش شرّتان را از سر مردم کم کنید» و بعد از این بود که حاکم ضد شرع دستور داد چشم او را از حدقه در آورند و سپس «تقتیل» ش کنند. ناظمی دوم چنان شیفته آن جان شیفته بود که در هر دیدار یادی از او می‌کرد و نامی از او می‌برد. 
او را از سالهای بسیار دور می‌شناختم. در گذشته‌ها هربار یکدیگر را می‌دیدیم با هم گپ می‌زدیم و یاد شهرمان می‌کردیم. آخرین بار که او را در اردیبهشت ماه 1394 در آلبانی دیدم فرصتی شد تا مثل گذشته‌ها از شهر و دیار یادی بکنیم. صحبت از خائنان بود و سوءاستفاده وزارت اطلاعات از خانواده‌های مجاهدین، علیه خود مجاهدین. با اشاره به این‌که کار وزارت اطلاعات کاری تازه نیست و همیشه از این اهرم استفاده می‌کرده، با همان ته لهجه همدانی‌اش گفت: شب آخری که می‌خواستند روح الله (ناظمی) را اعدام کنند به او ملاقات دادند. دختری خردسال داشت که به او بسیار علاقمند بود. روح الله در همان ملاقات متوجه فریبکاری آخوندها می‌شود و با قاطعیت دخترک معصوم را از خودش دور و ملاقات را قطع می‌کند. به این‌جا که رسید ناظمی دستی به چشمهای نمناکش کشید و گفت: آدم وقتی این پاکبازیها را می‌بیند یاد برخورد امام حسین در آخرین وداعش با زینب کبری و اطفال باقی مانده کاروانش می‌افتد. از قول زینب کبری نوشته‌اند که امام حسین در حالی که برافروخته بود چنان از ما جدا شد که انگاری ما را نمی‌شناسد. 
به او چه می‌توانستم بگویم؟ ای کاش می‌شد مبارزه را در جاده‌ای پر از گل و ریحان ادامه داد. اما تجربه این همه سال نشان داده است که «مبارزه با خمینی» راه همواری نیست. مردان و زنانی می‌خواهد صد بار آبدیده‌تر از فولاد. شیرزنان و مردانی که باید لحظه به لحظه از جان و روح خود مایه بگذارند... و ناظمی، در این مسیر، به راستی پلنگی بود مغرور که به جنگ صخره‌ها می‌رفت و همواره به پیشواز نبرد با سختیها و «ناممکن» ها می‌شتافت. آن هم با پشتکاری که گاه آدمی را حیرت‌زده می‌کند. 

وقتی تو را بردوش برادرت دیدم، گفتم: 
به من بده! 
آن پلنگ مغرور صخره را به من بده! 
می‌خواهم ماه را 
در پنجه خونینش بگذارم. 

معلم مدرسه راهنمایی بود و از هواداران قدیمی سازمان در همدان. از سال1365 به اشرف آمده بود. رزمندگان ارتش آزادی «ناظمی» را به‌خاطر مسئولیتهایش در پروژه‌های شهرسازی در اشرف و سایر قرارگاههای دیگر ارتش آزادی می‌شناسند. 
او را در آلبانی، بعد از سالهای فراغ، دیدم. بوسه‌های گرم حاکی از شوق دیدار پس از آن همه رنج بود. وقتی من به چهره‌اش خیره شدم متوجه گذر ایام در چهره‌اش شدم. اما علاوه بر آثار گذر ایام چشمهایش چیزهای دیگری هم می‌گفتند. او چندین سال بود که از دردی جانکاه، سرطان خون و مثانه، رنج می‌برد. از این بابت ناگفته‌های بسیاری را در خود داشت. به خودم جرأت دادم و از او در این مورد پرسیدم. انگار نه انگار که تحمل دردهای دو سرطان آثار خود را در چهره‌اش گذاشته است. خواستم گفتگویمان را ضبط کنم. مثل همیشه با بزرگواری و مناعت برخورد کرد 
پای صحبتش نشستم. می‌دانستم او از مجاهدینی بود که در سری اول از اشرف به لیبرتی منتقل شدند. همچنین به من گفته بودند که او در پروژه‌های پر رنج و شکنج تبدیل یک کشتارگاه بی‌آب و علف به «لیبرتی» نقش مسئول و حساسی داشته است. خواستم از خودش و کارهایی که در لیبرتی کرده‌اند برایم بگوید و او برایم تعریف کرد. 


رویش امید و زندگی در شوره زار لیبرتی 


بیماری من از بعد از تحویل حفاظت اشرف به مالکی آغاز شد. با این‌که با دیدن آثار و علائم ابتدایی لازم بود به پزشک متخصص مراجعه کنم ولی اجازه ندادند. و بیماری‌ام شدت گرفت. کارهایی که نیروهای مالکی به نیابت وزارت اطلاعات با بیماران ما در این مدت کرده‌اند واقعاً یک ننگ است. من گاهی فکر می‌کنم کلمات قادر نیستند آن چه را که مجاهدین در این سالها تحمل کرده‌اند بیان کنند.. به‌عنوان یک شاهد بیمار اندکی از خودم بگویم. شاهدی که نمونه منحصربه‌فرد نبوده است. بسیاری بوده و هستند که وضعیت بسیار وخیمتری از من داشته‌اند. 
وقتی به لیبرتی آمدیم بیماری من شدت یافت. اما مراجعه به دکتر متخصص برایمان امکان نداشت. به‌طوری که یکبار تا دم مرگ هم رفتم. به‌صورت اورژانس من را به بیمارستانی در بغداد رساندند. تحت عمل جراحی قرار گرفتم. مثانه و قسمتی از روده‌ام را بیرون آوردند. الآن از «یورستومی» استفاده می‌کنم. دکتری که من را عمل کرد با تأسف گفت: اگر به موقع مراجعه کرده بودی نیاز به‌عمل نداشت. چون با تأخیر آمده‌ای سرطان گسترش پیدا کرده است. یک سال بعد دوباره بیمار شدم و علائم سرطان خون در من دیده شد. باید به متخصص مراجعه می‌کردم. ولی هربار با یک کارشکنی مواجه می‌شدم. هفته‌ها پشت در کلینیک لیبرتی منتظر می‌ماندم تا موافقت شود که به بغداد بروم. روز موعود از ساعت 7صبح به سیطره عراقیها می‌رفتم. بعد از این همه دردسر می‌گفتند: باید مترجم را عوض کنیم. عوض می‌کردیم می‌گفتند ماشین نداریم. یا نفر نداریم شما را بفرستیم. و از این بهانه‌ها. تا ساعت 11ـ 12 معطل می‌شدیم و وقتی به بیمارستان می‌رسیدیم یا دکتر نبود یا زمان مراجعه تمام شده بود و بدون ویزیت برمی‌گشتیم. اما وقتی هم ویزیت می‌شدیم مشکل خرید دارو را داشتیم. موقع ورود به لیبرتی مأموران استخبارات داروها را می‌گرفتند و نمی‌دادند. یک روز خود من، که از فرط ضعف و بیماری از حال رفته بودم و توان ایستادن نداشتم، از بیمارستان برگشتم. مأمور استخبارات داروهایم را گرفت و انداخت کف زمین و با لگد رفت رویشان و لهشان کرد. اعتراض کردم که چرا؟ با توهین گفت: اگر زیادی حرف بزنم مرا به زندان می‌برد. این وضعیت ادامه داشت تا به آلبانی آمدم. دکترهای این‌جا گفتند: چون دیر آمده‌ایم دیگر امکان مداوا نداریم. فقط می‌توانند پیشگیری کنند و من الآن تحت نظر هستم. 
اما من دوست دارم درباره لیبرتی برایتان بگویم. قلب من هنوز آنجا می‌تپد. 
روزی که به لیبرتی رسیدیم فکر می‌کردیم واقعاً وارد یک کمپ که قبلاً آمریکاییها زندگی می‌کردند شده‌ایم. می‌دانستیم هرگز جای اشرف را پر نخواهد کرد. اما امیدمان این بود که حداقلهای زندگی مثل آب و نان و خوابمان حل باشد. و ای دریغ که با جایی مواجه شدیم که به واقع یک زباله دانی بود. بدون برق و آب و بدون کوچکترین امکان زندگی. شاید عکسهایی را که همان موقع منتشر شد دیده باشید. در لیبرتی آن موقع فقط تعدادی بنگال مستعمل و پوسیده و چند درخت خشک داشتیم. زیر یکی از درختها جمع می‌شدیم و دیگمان را بار می‌گذاشتیم و بچه‌ها برای گرفتن چای یا خوردن ناهار و شام می‌آمدند. اسم آن محل را گذاشته بودیم سه راه «آب جوش». آب مشروب نداشتیم و با هزینه گزاف تانکرهای آب را از بیرون می‌خریدیم. راهها و به‌اصطلاح خیابانهای لیبرتی پر از قلوه سنگ بود و گرد و خاک از همه جا می‌بارید. منابع فاضلاب سر ریز می‌شد و بو و کثافت همه جا را برمی داشت. محیط به‌لحاظ بهداشتی به‌شدت آلوده بود و بچه‌ها به بیماریهای خاص، مخصوصاً بیماری چشم، مبتلا می‌شدند. برقمان از طریق ژنراتور تأمین می‌شد که به علت کار زیاد اغلب مستهلک شده بودند. من خودم مدتی مسئول تهیه قطعات یدکی برای ژنراتورها بودم. هر روز دعوا و مرافعه با مأموران داشتیم که مثلاً فلان قطعه را اجازه نمی‌دادند بیاید تو و ژنراتورمان می‌خوابید. تازه وقتی هم می‌دادند مأموران دم سیطره اجازه ورود نمی‌دادند و برای ورود یک قطعه باید ماهها صبر می‌کردیم. یونامی هم که جوابی نمی‌داد. در نتیجه ما مجبور بودیم از ساعتهای استفاده از ژنراتورها کم کنیم. در گرمای 50درجه بغداد، با وجود آن همه بیمار که وضعشان روز به روز بدتر می‌شد، با نداشتن امکانات سردخانه‌ای برای حفظ مواد غذایی می‌شود تصور کرد که بر ساکنان لیبرتی چه می‌گذشت. 
در چنین شرایطی ما اول از همه باید با خودمان تعیین‌تکلیف می‌کردیم. می‌دانستیم همه این فشارها یک پیام دارد و آن هم تسلیم است. از مسئولان عراقی گرفته تا کوبلر و سفارت آمریکا و سفارت ایران همگی یک پیام برای ما داشتند. می‌خواستند پایداری ما را بشکنند و ما باید در شرایط جدید هم مثل سایر دورانی که داشتیم اول از همه با خود تعیین‌تکلیف کنیم و به‌اصطلاح «هیهات» خودمان را بگوییم. و اگر واقعاً «هیهات» می گوییم باید کارهای مشخصی در همین شوره زار بی‌آب و علف بکنیم. گفتیم دشمن می‌خواهد این‌جا گورستان ما و آرمان هایمان باشد. دشمن می‌خواهد پیام مرگ را به ما برساند و ما باید زندگی را در همین خاک، که چند لایه آهک رویش ریخته شده و هیچ پرنده‌ای ندارد، برویانیم. در واقع رویاندن هر گیاه و درخت و کشیدن هر جاده و خیابان و به راه‌انداختن هر بنگال کهنه و از دور کار خارج شده برای ما به منزله ادامه نبردمان بود. و این بود که همگی‌مان سوگند خوردیم تا به‌زودی لیبرتی را به محیطی سرشار از زندگی کنیم. یک گورستان باید تبدیل به یک گلستان می‌شد. آستینها را بالا زدیم و با امکاناتی در حد صفر شروع کردیم. 
به ما اجازه خرید نهال و کاشتن آن را نمی‌دادند. کلی جنگیدیم تا بالاخره اجازه دادند درخت و بوته‌هایی به‌کاریم که از نیم متر بلندتر نیستند. بچه‌ها مقداری بذر با خودشان از اشرف آورده بودند. هر بذر به‌اندازه یک ورق طلا برایمان ارزش داشت. خلاصه مدت زیادی نگذشت که یک دفعه چهره لیبرتی عوض شد. ما در همان اندک مدت توانستیم فضای مرده لیبرتی را بالکل عوض کنیم. با هزینه خودمان ایستگاه تصفیه آب راه انداختیم و بخشی از مسیرهای تردد را سابیس ریزی و جاده‌سازی کردیم. من گاهی به میان فضای سبز مقرها می‌رفتم و شروع می‌کردم با خواهر مریم صحبت کردن. احساس می‌کردم او در لیبرتی حضور دارد. او را در نیمکتی در پارکی که ساخته بودیم می‌دیدم و با او حرف می‌زدم. به او می‌گفتم مالکی خواب این را داشت که تشکیلات ما را از هم بپاشاند. اما بیاید و ببیند. ما روح شما را در لیبرتی دمیدیم. این باغ و سبزه و گل همه از شما است. اصلاً خود شما هستید. و مالکی حتی با موشک‌باران ما قادر نیست جلو رویش و آبادانی در لیبرتی را بگیرد. 
هر روز که پروژه‌یی تمام می‌شد من به‌وضوح روحی در آن می‌دیدم که بر ما دمیده شده بود. روحی که مظهر سبزی و زندگی و امید است. تردید ندارم که آخوندها هر چه ایران را ویران کنند ما با او و با الهام از او قادر خواهیم بود زندگی و شادابی را به میهن‌مان باز گردانیم. ... 

* * * 
حالا او رفته است. به دیدار ناظمیهای سالهای گذشته و یارانی که تا به آخر ایستادند و تسلیم نشدند. و من می‌دانم که آنها ادامه بارانهای نباریده هستند، ادامه رودها و ادامه دریاها. ادامه آن تکه آبی آسمان بی‌ابر که صاف‌تر از اشکهای بی‌صدای من هستند و با خود زمزمه می‌کنم: 
در بستر اشک می‌گویم ـ با خود ـ 
هدر نیست، بیهوده نیست 
هدر نیست این همه خون خاموش 
هدر نیست این همه فریاد در نگاه‌های درد... 
بگذار تا همگان بدانند 
در روزهای تلف و سالهای عسرت 
قناریانی بودند، با حنجره‌هایی کوچک، 
که با آوازی از غربت 
بر کوره خورشید دمیدند 
و با دلی از باران 
خواندند برای آنان که آوازشان 
ممنوعه‌های این جهان بود 
و در حصر تنگ جلادان نمی‌گنجیدند. 

برمی خیزم و احساس می‌کنم تمام نیروی گسترش یابنده یک کهکشان را یافته‌ام. دو عکس از لیبرتی، لیبرتی «کوبلر و مالکی» و لیبرتی «مجاهدین» را کنار هم می‌گذارم و ناظمی را در میان آنها می‌یابم و می‌خوانم: 

برای این ترانه بیدار باید زیست. 
برای این آواز پایدار باید جان داد. 
برای این باران بی‌دریغ باید روانه شد. 


در دو عكس زير مي توان تفاوت ليبرتي مالكي ـ كوبلر و ليبرتي مجاهدين را به وضوح مشاهده كرد. ليبرتي شورزاري بود كه با نفس و زحمت مجاهدين چنين شده است.